یک گروه موسیقی مرموز با نام Velvet Sundown، تنها با دو آلبوم و بی‌هیچ سابقه‌ای، ناگهان در اسپاتیفای منفجر شد و به رکورد خیره‌کننده‌ی یک میلیون پخش رسید. این موفقیت برق‌آسا در دنیای موسیقی دیجیتال، تحسین و تعجب بسیاری را به‌دنبال داشت.
اما حقیقت پشت پرده، از خود موسیقی هیجان‌انگیزتر بود: تمام آثار، تصاویر و داستان این گروه، نه توسط انسان، بلکه به‌طور کامل با استفاده از هوش مصنوعی خلق شده بود. این افشاگری همزمان الهام‌بخش و هشداردهنده است؛ مرزهای هنر، واقعیت و تکنولوژی بیش از پیش در هم تنیده‌اند.
ظهور ستاره‌ای از جنس الگوریتم
Velvet Sundown بدون هیچ پیش‌زمینه‌ای، تنها با دو آلبوم توانست موجی در دنیای موسیقی ایجاد کند. آلبوم‌های Floating On Echoes و Dust And Silence با الهام از سبک کانتری فولک، خاطره گروه‌هایی چون Crosby, Stills, Nash & Young را زنده کردند، اما چیزی عجیب در میان بود.
در حالی که بسیاری فکر می‌کردند با یک گروه نوظهور انسانی مواجه هستند، واقعیت این بود که هیچ یک از اعضای این گروه واقعی نبودند؛ موسیقی و حتی تصویر هنرمندان، تماما با کمک هوش مصنوعی مولد خلق شده بود.
وقتی هوش مصنوعی موسیقی می‌نویسد
افزایش توانمندی مدل‌های مولد هوش مصنوعی مثل Suno باعث شده ساخت موسیقی، دیگر محدود به استودیوهای پرهزینه و نوازندگان حرفه‌ای نباشد. Velvet Sundown دقیقاً از همین تکنولوژی بهره برد تا آهنگ‌هایی بیافریند که نه تنها قابل رقابت با آثار انسانی بودند، بلکه حتی در نگاه اول غیرقابل تشخیص هم بودند.
این تجربه، یک نقطه عطف برای نقش هوش مصنوعی در هنر محسوب می‌شود؛ جایی که ماشین نه‌فقط ابزار، بلکه خالق شده است.
رسوایی یا انقلاب هنری؟
ماجرا زمانی پیچیده شد که یکی از افراد فعال در پروژه، خود را به‌عنوان عضو گروه معرفی و اعلام کرد کل این پروژه یک «حقه هنری» با استفاده از هوش مصنوعی بوده است. ابتدا حساب‌های رسمی گروه این ادعا را تکذیب کردند، اما کمی بعد، بیانیه‌ای منتشر شد که حقیقت را تایید کرد.
در این بیانیه آمده بود که Velvet Sundown نه کاملاً انسانی است و نه کاملاً ماشینی؛ بلکه «جایی در میان این دو زندگی می‌کند». همین جمله بحث‌های تازه‌ای درباره مرزهای خلاقیت و هویت هنری به‌راه انداخت.
این اتفاق، بسیاری از فعالان حوزه موسیقی را به واکنش واداشت. نگرانی از گمراه شدن شنوندگان و ورود آثار غیراصیل به فضای رقابتی، باعث شده درخواست‌هایی برای وضع قوانین مشخص در زمینه برچسب‌گذاری موسیقی‌های تولیدشده با هوش مصنوعی مطرح شود.
عده‌ای معتقدند باید شفاف‌سازی قانونی انجام شود تا مخاطبان بدانند دقیقاً با چه چیزی روبرو هستند. آیا ما باید بدانیم آنچه گوش می‌دهیم از دل یک انسان آمده یا زاییده الگوریتم‌هاست؟
ویژگی‌های کلیدی پروژه Velvet Sundown
|
ویژگی |
توضیحات |
| نام گروه |
Velvet Sundown |
|
نوع پروژه |
پروژه موسیقی تولیدشده با هوش مصنوعی |
| ابزار مورد استفاده |
پلتفرم مولد موسیقی Suno |
|
سبک موسیقی |
کانتری فولک با الهام از Crosby, Stills, Nash & Young |
| تعداد آلبوم منتشرشده |
دو آلبوم: Floating On Echoes و Dust And Silence |
|
میزان پخش در اسپاتیفای |
بیش از 1 میلیون بار |
| وضعیت هویت گروه |
ترکیبی از خلاقیت انسانی و الگوریتمی؛ نه کاملاً ماشینی، نه کاملاً انسانی |
ورود موفق و البته پنهانی Velvet Sundown به دنیای موسیقی، پرسش‌های عمیقی درباره آینده خلاقیت، اصالت، و حتی حقوق هنرمندان ایجاد کرده است. از یک سو، این رویداد نشان می‌دهد که هوش مصنوعی نه تنها می‌تواند آفریننده باشد، بلکه قادر است مخاطب را نیز به‌صورت کامل درگیر کند. از سوی دیگر، چنین موفقیت‌هایی، در صورت فقدان شفافیت، ممکن است اعتماد عمومی را نسبت به هنر زیر سوال ببرند.
اگر این روند ادامه یابد و مرز میان هنرمند و الگوریتم هر روز بیشتر محو شود، باید منتظر بازتعریف نقش انسان در هنر باشیم؛ چه در مقام خالق و چه در مقام مخاطب. آینده موسیقی، به نظر می‌رسد بیش از آنکه صوتی باشد، مسئله‌ای فلسفی و هویتی خواهد بود.
جمع‌بندی
گروه موسیقی Velvet Sundown با موفقیتی درخشان اما هویتی رازآلود، جهان موسیقی را به چالش کشیده است. آنچه ابتدا یک صعود طبیعی به‌نظر می‌رسید، حالا به نقطه شروع بحثی بزرگ درباره نقش هوش مصنوعی در خلق آثار هنری بدل شده است. این اتفاق، نه تنها مهارت تکنولوژیکی را به رخ می‌کشد، بلکه مرزهای اصالت، هویت و اعتماد در هنر را از نو تعریف می‌کند.
