Canoo، شرکتی که روزی از همکاری با غولهایی چون ناسا و وزارت دفاع آمریکا صحبت میکرد، اکنون با بدهیهای سنگین و داراییهایی که حتی به ۵۰ هزار دلار هم نمیرسد، درخواست ورشکستگی داده است. این داستانی از جاهطلبی، تصمیمهای اشتباه و شکست در دنیای پررقابت استارتاپهای خودروهای برقی است.
استارتاپ Canoo، که در سال ۲۰۱۷ با امید به تغییر آینده حملونقل تأسیس شده بود، رسماً ورشکستگی خود را اعلام کرد و به فعالیتهای خود پایان داد. این شرکت که روزگاری به دلیل فناوریهای پیشرفتهای همچون سیستم فرمان برقی و پلتفرم ماژولار شناخته میشد، اکنون در پروسه تسویه داراییهای خود قرار گرفته و پروندهاش در دادگاه ورشکستگی ایالت دلاور بررسی میشود.
از زمان تأسیس Canoo، این استارتاپ فراز و نشیبهای فراوانی را پشت سر گذاشت. شروع فعالیت با یک تیم از مدیران ناراضی از Faraday Future، و همکاری با شرکتهایی چون ناسا و اداره پست آمریکا، نوید روزهای روشنی را میداد. با این حال، بحرانهای مدیریتی، تغییر استراتژیهای مکرر، و عدم توانایی در جذب سرمایه لازم، سرنوشت تلخی را برای این شرکت رقم زد.
تا چه حد از بخش «پیشنهاد فیلم و سریال» نت باز 360 استفاده میکنید؟
یکی از نقاط ضعف عمده Canoo، وابستگی به روشهای کوتاهمدت و پرریسک برای جذب سرمایه بود. این شرکت در سال ۲۰۲۰ تصمیم گرفت از طریق ادغام با یک شرکت اکتسابی خاص (SPAC) وارد بورس شود. اگرچه این روش توانست در ابتدا ۶۰۰ میلیون دلار سرمایه برای Canoo جذب کند، اما مشکلات ساختاری و عدم تطابق با اهداف بازار، بهسرعت این دستاورد را بیاثر کرد.
Canoo نتوانست با بزرگان این صنعت رقابت کند. در حالی که تسلا، ریویان و دیگر شرکتهای بزرگ خودروهای برقی تولیدات انبوه و قابل اعتمادی ارائه میکردند، Canoo تنها تعداد محدودی از ونهای برقی خود را تولید کرد. قرارداد غیرالزامآوری که با Walmart برای فروش ۱۰ هزار خودرو امضا شده بود، به نتیجه نرسید و بهجای آن، شرکت وارد فاز جدیدی از مشکلات مالی شد.
مدیریت این استارتاپ نیز نقش مهمی در شکست آن ایفا کرد. از زمانی که تونی آکیلا، سرمایهگذار و مدیرعامل جدید Canoo، کنترل شرکت را به دست گرفت، تصمیمات بحثبرانگیز بسیاری اتخاذ شد. تغییر استراتژی از بازار مصرفکنندگان به بازار ناوگانهای تجاری، همراه با هزینههای غیرضروری مانند استفاده از جت شخصی و اجاره دفتر از شرکت خود آکیلا، موجب کاهش اعتماد سرمایهگذاران و کارکنان شد.
Canoo همچنین با مشکلات حقوقی و اداری بسیاری مواجه بود. بدهیهای سنگین این شرکت که به کمتر از ۴۹ طلبکار و حدود ۱۰ تا ۵۰ میلیون دلار میرسید، در نهایت Canoo را به نقطهای رساند که حتی توان پرداخت حقوق کارکنان خود را نداشت. کارخانه این شرکت در اوکلاهما تعطیل شد و تعداد اندکی از کارکنان باقیمانده نیز اخراج شدند.
این شکست تنها محدود به Canoo نیست. موجی از ورشکستگیها در میان استارتاپهای خودروهای برقی، بهویژه آنهایی که از طریق SPAC به بازار بورس ورود کرده بودند، نشاندهنده چالشهای عظیمی است که این صنعت با آن روبهرو است. پیش از Canoo، شرکتهایی مانند Electric Last Mile Solutions، Fisker، و Arrival نیز با سرنوشتی مشابه روبهرو شده بودند.
با وجود این، نمیتوان تمام تقصیرها را بر گردن عوامل بیرونی گذاشت. Canoo روزگاری در آستانه همکاری با اپل و پروژه خودروی برقی این غول تکنولوژی بود. اما تصمیمهای نادرست مدیریتی و عدم تمرکز بر تولید انبوه محصولات، این فرصت طلایی را از بین برد.
در نهایت، Canoo داستانی است از پتانسیلهای از دسترفته، تصمیمگیریهای ضعیف، و چالشهای بیرحمانه دنیای استارتاپها.
